Artıq bir neçə aydır ki, bütün dünya gözlə görülməyəcək qədər kiçik bir virusla lərzəyə gəlib. Hamının qəlbini məchul gələcək əndişəsi çulğayıb. Bir çoxumuz xəstəlik qorxusu ilə evdən çıxa bilmirik. Əvvəlki vaxtlarda sağlamlıqla bağlı təkliflərə əhəmiyyət verməyənlər səhiyyə təşkilatları tərəfindən edilən tövsiyələri hərfiyyən yerinə yetirməyə çalışırlar. Gigiyena qaydalarına əvvəlkindən daha çox riayət etməklə yanaşı gözlənilən iqtisadi böhran qorxusu ilə sadəcə gündəlik tələbatımızı təmin edərək məcburi şəkildə israfdan uzaqlaşırıq. Bir nömrəli gündəm maddəmiz yalnız və yalnız “koronavirus”dur. Axı nə üçün? Ona görə ki, hər zaman özümüzə uzaq gördüyümüz ölümü bu dəfə daha yaxın hiss edirik. Hər gün kütləvi informasiya vasitələri ilə yüzlərlə, minlərlə insanın koronavirusdan öldüyünü eşidib bir az da dəhşətə düşürük. Halbuki daha əvvəl də hər gün dünyada minlərlə insan ölürdü. Amma nə hikmətdirsə, aclıqdan, su qıtlığından, malyariya xəstəliyindən ölən Afrikadakı uşaqları, terror və zülmün hədəfinə çevrilən İslam coğrafiyasının bir sıra ölkələrini görmürdük, daha doğrusu görmək istəmirdik.

Məqalənin davamını İrfan Jurnalına abunə olaraq oxuya bilərsiniz...